Հայոց լեզու

5.Գրի՛ր հաճախ սխալ գործածվող այս բառերի ճիշտ ձևերը․

·        Հույսով եմ-հուսով եմ

·        տարեկետում-տարկետում

·        ընդամեն, ընդհակառակ-ընդհամեբ, ընդհակառակը

·        ամենալավագույն-լավագույն, ամենա լավ

·        թռնել, փախնել, կպնել- թռչել, փախչել, կպչել

·        դառա, դառար, դառանք-դարձա, դարձար, դարձան

·        վիրաբուժ, հոգեբուժ-վիրաբույժ, հոգեբույժ

·        թույլատվություն- թույլ տվություն

·        բարյացկամ-բարյացակամ

·        դաստիրակ-դաստիարակ

·        նախագա-նախագահ

·        բարձրունք-բարձունք

6.Փակագծերում տրված տարբերակներից ընդգծի՛ր ճիշտ թվականը։

·        Մենք՝ ուսանողներս, այդ մասին լսում էինք (առաջին առաջի) անգամ։

·        Շուրջ (ութանասուն, ութսուն)  դպրոցահասակ երեխաներ էին մասնակցում գարնանային այդ տոնախմբությանը։

·        Փոքրիկը ձեռքում ամուր պահել էր (տաս, տասը)  դրամ։

·        Բողոքի երթին մասնակցում էին (հարյուրավոր, հարուրավոր) մարդիկ։

·        Իմ տեղը երրորդ կարգի (երեսունչորրորդ, երեսունչորսերորդ) աթոռն է։

·        Երեխաներս սովորում են Երևանի (թիվ համար, թիվ) տասնչորս դպրոցում։

·        Այս տարի կայացավ հայերենագիտական միջազգային  (VII-րդ , 7-րդ) գիտաժողովը։

·        Բացարձակ գերազանցիկ լինելու համար Սոնային պակասում էր ընդամենը (զրո, զերո) ամբողջ հինգ տասնորդական տոկոս վարկանիշ։

Կյանքի տարբեր շրջափուլերում մեզ սպասվում են․․․

Կյանքի ամեն մի էտապի դժվարությունները հաղթահարելուց հետո, սկսվում է նոր էտապը, որը իր հետ բերում է նոր դժվարություններ: Առաջին պահին մենք մտածում ենք թե դա վատ է, բայց մի պահ պատկերացնենք կյանքը առանց դժվարությունների: Այդպիսի կյանքով մենք առաջին հերթին կոփվելու և զարգանալու հնարավորություն չէինք ունենա, իսկ երկրորդ հերթին կյանքը ձանձրալի և միապաղաղ կլիներ: Չէ որ ամեն արկած որին մենք հանդիպում ենք դժվարություններով և ապրումներով լի է: Մենք մեր սեփական եսը օրեց օր ավելի լավ ենք մեզ համար բացահայտում միայն դժվարությունների շնորհիվ: Մեկ դժվարությունը հաղթահարելով և մյուսի դիմացը հայտնվելով, մենք արդեն այդքան էլ երկչոտ չենք լինում և ծաղրական ժպիտով ենք նայում դժվարության երեսին:

Ակսել Բակունց <<Միրհավը>> վերլուծություն

Բակունցը ուզում էր ցույց տալ թե ինչպես Դիլան դային մինչև իր կյանքի վերջը չմոռացավ և իր սրտում պահեց Սոնային: Անգամ խոր ծերության տարիներին նա այգում նստելով հիշում էր իր և Սոնայի մանկությունը, երբ Սոնան ոտքերը կախում էր առվակի մեջ, իսկ նա նրա վրա ջուր ցողում: Սոնային հարս էին տվել մի հարուստ մարդու և ոչ թե նրա սիրուն: Պատմվածքը կոչված է միրհավ, քանզի Դիլանը Սոնային համեմատում է միրհավի հետ, որին նա տիրացավ ընդամենը մեկ ակնթարթ ինչից հետո կորցրեց հավետ: Դիլանի մտքին միշտ գալիս էր Սոնայի լաջվարդ շապիկը և նրա արևվառ ծամերը: