Մինչև նորը չգա, հնի արժեքը չի իմացվի
Բոլոր մարդիկ, առանց բացառությունների մի հատկություն ունեն: Նրանք երբեք հիմնովին չեն գիտակցում ինչ որ բանի գինը, մինչ
այն չեն կորցնում: Դա մարդկային ցեղի արատներից մեկն է: Մենք երբեք չենք գնահատում ոչինչը, ըստ արժանավույն և միշտ ուզում ենք դրանից լավը ունենալ, անգամ եթե դա մեզ լիովին բավարարում է: Կորցնելու պահին մարդն ինքն իրեն ասում է, թե հարկավոր չէ մտահոգվել, բայց հետո մի երկար ժամանակ, ինքն իրեն ներսից հալումաշ է անում: Նույնն էլ մարդկանց հետ: Մենք նրանց մոռացության ենք ենթարկում, իսկ երբ նրանք մեր կյանքից անհետանում ենք, մենք մեր մեջ դատարկություն ենք զգում: Հարկավոր է սովորել գնահատել և գիտակցել թե ինչ ունես և սովորել բավարարվել եղածով, չտրվելով ամբիցիաներին
այն չեն կորցնում: Դա մարդկային ցեղի արատներից մեկն է: Մենք երբեք չենք գնահատում ոչինչը, ըստ արժանավույն և միշտ ուզում ենք դրանից լավը ունենալ, անգամ եթե դա մեզ լիովին բավարարում է: Կորցնելու պահին մարդն ինքն իրեն ասում է, թե հարկավոր չէ մտահոգվել, բայց հետո մի երկար ժամանակ, ինքն իրեն ներսից հալումաշ է անում: Նույնն էլ մարդկանց հետ: Մենք նրանց մոռացության ենք ենթարկում, իսկ երբ նրանք մեր կյանքից անհետանում ենք, մենք մեր մեջ դատարկություն ենք զգում: Հարկավոր է սովորել գնահատել և գիտակցել թե ինչ ունես և սովորել բավարարվել եղածով, չտրվելով ամբիցիաներին
Комментарии
Отправить комментарий