Տղան ու արևը

Մի անգամ արևը խռովեց և այլևս դուրս չեկավ: Երկիրը  միանգամից  մթնեց:  Բոլոր  մարդիկ   ամբողջ  օրը  քնում  էին: Մի  ամառային  շատ  շոգ  օր  էր: Արևի  շողերից  մեկը  ընկավ    տղայի  վրա  ցանկանալով  նրա  հետ  խաղալ,  իսկ   տղան  զայրանալով    ասաց.

-Ավելի  լավ  կլինի  եթե   արև  չլինի: Արևը  խռովեց  և  գնաց: Մի  քանի  օր  հետո  տղան  մի  երազ  է  տեսնում  և  երազում  տեսնում  է, որ  նրա  հագը  երկաթից  կոշիկներ  են  և  ձեռքը  մի  ոսկե  գավազան: Երազում  մի  ձայն  լսվեց  և  ձայնը  ասաց.

-Եթե  դու  այնքան  ժամանակ  գնաս  դեպի  արևելք, որ  քո  երկաթից  կոշիկները   մաշվեն, իսկ  ոսկե  գավազանդ  հալվի  դու  կգտնես  այն  տեղը,  որտեղ  կկարողանաս  ուղղել  քո  սխալը: Տղան  այդպես  էլ  անում  է: Հագնում  է  երկաթից  կոշիկները  վերցնում  է  գավազանը  և  մի  ճրագ: Նա  գնում  է   շատ  թե  քիչ   հանկարծ  նրա  երկաթից  կոշիկները  մաշվում  են,    իսկ  գավազանը  հալվում:  Նա  իր  առջև    տեսնում  է  մի  պալատ: Մոտենում  և  մտնում  է  պալատ: Այնտեղ  նա  տեսնում  է  արևին  իր  գահի  վրա  բազմած: Նա  մոտենում  է  արևին    և  ասում  է.

-Արև  խնդրում  եմ  հետ  արի  երկիր  և  լույս  տուր   բոլոր  մարդկանց.

-Իսկ  ինչու  դու  ասացիր, որ  ես  ոչ  ոքին  պետք  չեմ.

-Ես  կատակով  ասացի.

-Մեղանչեց  տղան.

-Լավ  ես  կվերադառնամ,  բայց  մի  պայմանով,որ  դու  էլ  երբեք  ինձ  չվիրավորես.

-Համաձայն  եմ.

-Ասաց  տղան: Արևը   նորից  վերադարձավ  երկիր, ջերմացրեց  նրան  իր  շողերով և  լույսով, ու  բոլորը  ապրեցին   երկար  և  երջանիկ: